Hakki Akdenizจากคนไร้บ้านสู่มหาเศรษฐีใจบุญแห่งนิวยอร์ก

"ความฝันของผม ไม่ใช่เฉพาะเรื่องเงิน แต่ผมใฝ่ฝันที่จะเลือกจะใช้ชีวิตอย่างไร และมองดำเนินชีวิตอย่างมีความหมายมากกว่า

" ฮักกี้ อักเดนิซ (Hakki Akdeniz) มหาเศรษฐี เชื้อสายชาวเคิร์ด ในนครนิวยอร์ก บอกถึงการเดินตามความฝันของตัวเอง ในฐานะคนที่จะร่ำรวยถึงขั้นที่เรียกได้ว่าเป็น นักธุรกิจระดับมิลเลียนแนร์ ได้เต็มปาก แต่ ฮักกี้ ยังคงทำงานวุ่นตลอดวัน 

ใช้ชีวิตเรียบง่ายอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์เล็กๆ ในนิวยอร์ก ทั้งๆ ที่มีเงินมากพอที่จะซื้อห้องพักระดับหรูหรา หรือ รถยนต์ราคาแพงไว้ใช้ "ไม่ใช่เรื่องสำคัญว่าจะมีเงินอยู่มากมายเท่าไหร่ แต่สำคัญอยู่ที่ความเพียงพอในตัวเอง จริงๆแล้วแม้จะมีเงินทองมากมายแต่ผมก็เลือกที่ใช้ชีวิตธรรมดา ใส่นาฬิกาในราคาเรือนละไม่เกิน 100 ดอลลาร์ ทั้งๆที่เขามีเงินซื้อนาฬิกาหรูราคาแพงได้สบายๆ แต่ก็ไม่เห็นความจำเป็นในเรื่องแบบนั้น" 

ฮักกี้บอกถึงแนวคิดของตัวเอง ชีวิตที่ต่อสู้มาตั้งแต่วัยเด็ก มีส่วนหล่อหลอมให้เขากลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จในปัจจุบัน ฮักกี้ ในวัย 39 ปี เติบโตในครอบครัวชาวเคิร์ด ในตะวันออกกลาง มีพี่น้องถึง 17 คน เขาอพยพไปแสวงหาชีวิตใหม่ที่แคนาดาตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่นก่อนจะมุ่งหน้าเพื่อมาปักหลักที่มหานครนิวยอร์ก เมื่อเกือบ 20 ปีก่อนตามคำชักชวนของเพื่อนชาวอเมริกัน 

ที่รับปากว่าจะช่วยเหลือ
แต่ทันทีที่มาถึงทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด 

เพื่อนที่เคยฝากความหวังไม่รับการติดต่อจากเขา ทำให้ฮักกี้ ต้องกลายเป็นคนไร้บ้าน เร่ร่อนตามท้องถนน ซุกหัวนอนบนม้านั่งยาวในสถานีรถไฟ หรือ ไม่ก็บ้านพักพิงคนจรจัดอยู่หลายเดือน และเป็นชีวิตที่เขาไม่เคยลืมมาจนทุกวันนี้  

"ผมจะไม่ลืมวันนั้นวันที่ผมเดินทางมาถึงนิวยอร์ก เพราะว่าเป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตผม" 

แม้จะยากลำบากในเมืองใหญ่ แต่ ฮักกี้ กัดฟันเริ่มต้นทำงานเป็นคนล้างจานในร้านพิซซ่า ก่อนไต่เต้าเป็นคนงานตัดพิซซ่า ทำงานหนักวันละ 19ชั่วโมงเก็บหอมรอมริบเงินทองทุกดอลลาร์ ทุกเพนนี 

จนในที่สุดสามารถเซ้งกิจการเปิดร้านขายพิซซ่าของตัวเองได้สำเร็จ ความทุ่มเทและเรียนรู้ทักษะการทำพิซซ่าที่มีเอกลักษณ์ของตัวเอง 

มีส่วนทำให้เขาชนะการแข่งทำพิซซ่า จนได้รับความสนใจจากนิตยสาร เข้ามาสัมภาษณ์และตีพิมพ์เรื่องราวของเขาจนเป็นที่รู้จัก ก่อนกลายเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความสำเร็จในธุรกิจขายพิซซ่าทีมีลูกค้ามาอุดหนุนไม่ขาดสาย 

"ผมถามตัวเองว่า ผมดังแล้วเหรอ? แต่พนักงานของผมบอกว่า มีคนมาที่ร้านเยอะแยะเลย มาพร้อมกับนิตยสารที่ลงเรื่องราวของเรา มาขอถ่ายรูปกับเรา แล้วผมก็เห็นคนยืนซื้อพิซซ่าต่อแถวยาวไปถึงข้างนอกร้าน และนั่นคือจุดเริ่มต้นทำให้ผมต้องขยายกิจการในสาขาต่อไป" ร้านพิซซ่า "แชมป์เปียน" 

(Champion) ที่มาจากชื่อเล่นของเขา ประสบความสำเร็จและขยายสาขาแล้วกว่า 14 แห่งแน่นอนว่าทำให้เขามีชื่อเสียงโด่งดัง ในฐานะผู้อพยพที่เดินทางมาประสบความสำเร็จบนแผ่นดินอเมริกา ได้รับเชิญให้ขึ้นกล่าวบนเวทีที่ประชุมองค์การสหประชาชาติ มีผู้ติดตามบนอินสตาแกรมมากกว่า 4 ล้านคน 

รวมไปถึงคลิปวีดิโอที่เขาทำอาหารแจกคนไร้บ้าน ที่มียอดผู้ชมกว่า 400 ล้านวิว เขายังจดจำได้ดีถึงความลำบากและความแออัดของการอาศัยในสถานพักพิงคนจรจัด ที่หลายคนมองว่าความเป็นอยู่น่าจะดีกว่าบนท้องถนน แต่ในหลายกรณีไม่ได้เป็นเช่นนั้น "

ในห้องที่ผมอยู่มีคนจรจัดนอนแออัดอยู่ด้วยกันมากกว่า 25-30 คน หลายคนบอกว่าอยู่ที่ในสถานพักพิงแบบนี้น่าจะสะดวกสบายแต่จริงๆแล้วไม่ใช่ มันน่าอึดอัดและไม่มีอิสระเลย" 

และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้มหาเศรษฐีอดีตคนเร่ร่อน ไม่เคยลืม 'กลิ่นพื้นถนน' และ 'ผ้าห่มสกปรก' ที่เขาเคยผ่านมา และอยากจะยกระดับชีวิตคนเร่ร่อนในนิวยอร์กให้ดีขึ้น ด้วยแผนก่อสร้างอาคาร 6 ชั้นให้เป็นสถานพักพิงแห่งใหม่ที่จะมีพื้นที่รองรับคนไร้บ้านให้เข้ามาพักและเรียนหนังสือเพื่อยกระดับตัวเอง เพราะ ฮักกี้ เชื่อว่า ในท้ายที่สุดแล้ว บางครั้งคนเราก็แค่ต้องการจะมีใครสักคนที่เข้าใจและมองเห็น 

ด้วยความปรารถนาดีด้วยความเชื่อมั่นว่าชีวิตเราสามารถดีขึ้นได้ในวันหนึ่งข้างหน้า